lunes, 23 de diciembre de 2013

Postcards from far away

E de repente, comezou a chover, e choveu con toda a forza do mundo o ceo de vernos a cada un dun lado do noso mundo, separados, pero amándonos máis que o día anterior, e menos que o seguinte. O sentimento do regreso, tan temporal e quizáis insípido no tempo no que só busquemos nos brazos dos outros o que queremos nos nosos, nos dos nosos. E estalan dous mundos diferentes, e pasan a ser un só.  Sempre o foron. Atopamos a un no reflexo dos ollos do outro, nunha noite escura de Decembro, embriagados, confundidos polo calor daquela habitación, inconfundiblemente descubrimos na mirada a colisión dos sentimentos, da mesma mesura, pero imposibles de abarcar. É imposible botar tanto en falta, como eu te boto a ti. Agárrate forte, imos saltar. Quizáis o esforzo que supuxo atoparnos é o que nos fixo eternos, tendemos a valorar as cousas cando nos fallan, cando xa non están, en cambio nós somos capaces de saber o que temos, porque sabemos o que é estar sen el, e é o maior sufrimento. E nun colapso mental perdimos o coñecemento, desbordando toda a auga que abarcaba o prato da ducha. E foi entón cando nos dimos conta. Foi nese momento, en todos eses momentos. En todos eses ollares. En todos os despistes. En tódalas mañás azúis despuntando no horizonte, en tódolos montes que serven de escenario, en todo o mar, ao longo e ao ancho. Todas esas mañás do lado dereito do colchón. Todos os mediodías revolvendo a cociña e ordenando a habitación. Todas as noites convertidas en madrugadas outra vez. E todos os mellores anos da nosa vida. Todas as verbas ditas en silencio. Todas as cancións. E as cóxegas. E os bailes. As escapadas. A perseverancia. As miradas de complicidade. Sempre esas miradas. Deunos tempo a que cairan todas as follas, e que a neve chegara, e que o xeo conxelase todos os cumios, e fumos nós os únicos que non caimos no embruxo do frío, desfrutando do espectáculo, loitando contra el, descubrindo novas cousas. Somos inevitables. Quizáis o porqué está en que outros se esconden e ti non, mentras outros son túmulos blancos onde xermina a podredume ti falas para que te escoiten, quizáis porque outros van á sombra dos abrigos, ti vas da man cos perigos. Porque outros calculan e ti non, ti só amas.

jueves, 5 de diciembre de 2013

Belén

Onte alguén falou da súa nai como unha heroína, e, por qué non. Din que o amor é o motor do mundo. As nais son o motor do mundo. Para empezar dánnos a vida, a nosa e a súa propia. Cada un é peculiar a súa propia maneira. É curioso que quen mais nos coñece nos siga confundindo. A miña familia en xeral é un conxunto admirable de seres curiosos e extremadamente interesantes. Pero non imos falar de intereses, senón de mulleres. Levamos un latexo acompasado, e coa vida dependente das nosas palabras. Sepáranos un fío telefónico, normalmente cando empeza a caer o sol. Eu nunca botei de menos. Pero facer afirmacións temporais tan extremistas sempre leva a un erro innegable.Agora para min o maior placer do mundo é chegar a casa no seu momento, por costume un venres pola tarde, e sentarme no sofá vermello, ao teu lado, contándoche as cousas que me pasaron, e as que non. E comezas a ver, cantas veces non gritamos, nos enfadamos. E que diferentes somos. Somos diferentes porque ti saes da cama cada mañá para loitar polos que te rodean, polos que queres e por xente que nin sequera coñeces, somos diferentes porque sempre que tes un rato libre ves aquí a reencontrarte conmigo, léndome liña tras liña, fielmente. Somos diferentes polo teu sorriso, polas tuas forzas para facerme loitar por todo. Porque cres en min cegamente, e cres que podo con todo o que se me poida poñer por diante. E con isto só quería desexarte que tódolos días sexan un bo día. E sempre contigo.

miércoles, 4 de diciembre de 2013

Place de la République

Eres como unha folla a finais do outono, a piques de caer, quizáis soa, quizáis en bandada sobre o cabelo de calquera rapaza bonita. Quedarás aí prendido e non poderás volver saír. Non atoparás a misma calor noutros brazos. É increíblemente agradable despertarse no medio da noite recordando a cadencia da tua respiración no lado dereito da cama. Eu sempre ao extremo e o decorrer dos días na tua ausencia. Non hai forma de esquecer. O reflexo do sol no teu pelo, como un espello a pleno mediodía, unha áurea que vai todo arredor de ti, que encanta como encanta o mar. Quizáis un sorriso marcado ao longo do tempo, un recordo entre ascensores, escaleiras e corredores. Todo extreamadamente inevitable. E esos ollos que falaban máis que todas as nosas verbas. Atopando no outro todo o que sempre quixemos. Arriscamos e ganamos.
Un grande descubrimento. Quizáis o filtro dos días deforme as nosas realidades, convertidas en soños, convertidas en caricias e latexos do outro lado do noso universo. Como provocar unha catástrofe universal. Poderías ter todo o que quixeses e en cambio escolles a miña pel para vagar sonámbulo noite tras noite. A nosa única moeda de cambio foron os nosos sorrisos, en todo o discorrer dos días. E así seguirán sendo.

sábado, 30 de noviembre de 2013

A Guerra Fría

Parece unha burla a través do filtro do tempo. O día 11 de Novembro de 1989 acabouse a Guerra Fría. Cinco anos despois verías a luz por primeira vez, trescentos cincuenta e catro días eu. Un ano ao que se lle restaban tamén once, neste caso once días. É curioso que tamén un día once un avión destrozase dous edificios e miles de almas. Hai moitas formas de acabar. Xa caeu a noite. Cando nos dimos conta todas as estelas dos bólidos estaban desdebuxadas entre liñas rosadas e azúis no máis alto do ceo.

Anónimos

Cando saibas de min, intenta non dar portazo aos meus recordos. Pensa que levarán días, meses ou incluso anos vagando e mendigando por aí, abrazándose a calquera excusa para poder pronunciarse, á espera de que alguén os acollese, os escoitase e lles dese calor. Son aqueles recordos que fabricamos xuntos, coas mesmas mans coas que construímos un futuro que xamáis foi, son esas anécdotas estúpidas que só nos fan gracia a ti e a min, escritas nun idioma que xa ninguén practica, outra lingua morta a mans dun paladar exquisito.
Dalles cobixo. Préstalles algo, calquera cousa, ainda que só sexa a túa atención.
Porque si alguún día sabes de min, iso significará moitas cousas. A primeira, que por moito que o intentei, non puiden irme tan lonxe de ti como eu quería. A segunda, que por moito que o desexaches, ti tampouco poideches quedarte tan cerca de onde algunha vez fumos felices. Sí, feliz. Que o teu mundo e o meu siguen cun pronóstico estable dentro da gravidade. E que calquera resta é en realidade unha suma disfrazada de cero, unha volta a calquera sitio menos ao lugar do que se partiu.
Nada de todo isto debería turbar nin alterar a túa existencia o día que saibas de min. Nada de todo isto debería deixarte mal. Pensa que ti e mais eu puidemos con todo. Pensa que todo se puido e todo se tivo, ata o final.

lunes, 25 de noviembre de 2013

Baixo cero

Facía un frío denunciable ao aterrizar naquela estación. O flashback do recordo dunha tarde oscura na que o vacío da tua presencia facía que me estremecese na sombra das bombillas que iluminaban a porta xiratoria, a que ainda contiña o fume das túas respiracións contamiadas. O transcurso das tuas miradas e dos teus sorrisos eran un eco do silencio que nos atormenta. O vento bateunos na cara. Era como un engano, o mesmo no que vivíamos atrapados. Un día tan claro e á vez tan xélido. En tódolos extremos do universo. Como levar o mundo as nosas espaldas. Como un río de augas turbulentas. Unha cidade que ten unha cor especial levábame de volta a recordos do verán, pero que poderían ser facilmente parte do inverno. O medo a un reencontro. Ao silencio. O vacío máis absoluto.

lunes, 18 de noviembre de 2013

17 de Novembro

O tren levábanos ao mesmo destino, na misma dirección. Dormitaba entre estación e estación. Parándoseme o corazón na túa, e volvendo ao transcurso normal ao presenciar a túa ausencia. Aparente ausencia. Eu sentía que tiñas que estar aí, igual que o sinto cada vez que estás cerca. Ainda que ningún dos dous o saibamos. Saímos. O frío metéusenos no corpo e volveu a saír. Avanzamos uns metros. Tiven tentacións de coller un taxi. Pero non. Ía moi cargada. Parei un par de veces ata atoparte. En realidade ningún dos dous o pretendía. Pero ambos sabíamos de algún modo ou outro que algún día nos íamos atopar.. Ou quizáis ti non. E entón foi cando ocorreu. A túa presenscia rozoume, levantei a mirada e aí estabas. Acompañado dun grupo de rapaces, cargando equipaxe. O azar quixo que ti foses o máis próximo a min. E non sei como foi. Pero durante unha milésima de segundo cruzáronse as nosas miradas, cunha aparente indiferencia, cun falso vacío de sentimentos. O que non puidemos evitar foi o corazón desbocado, o fallo cardíaco, o impulso humano, o ardor nas meixelas. Cando reaccionei empecei a camiñar, con tal frenesí que obviara que me puxera diante túa no paso de peóns.. Foron sólo uns segundos, pero a pesar do sonido atronador dos cascos na miña mente, coa única intención de ensordecer os meus pensamentos, todo parecía pasar moi despacio. Escoitaba a túa voz as miñas espaldas. Escoitaba o eco do tempo e podería miralo aos ollos só con volver a cabeza cara atrás. Estabamos a escasos centímetros. A luz cambiou, iluminando a noite de plenilunio cun verde de resignación. E corrín o máis rápido que puiden cargada coas maletas. E tiña tentacións de volver a cabeza e gritar. Pero seguín correndo. Nin siquera vin a tua sombra na escuridade cando por fin frenei para coller un bus que nunca chegaría. Nin contaba con vela. Desapareciches no vacío da noite, na profunda escuridade. No frío infernal. Pero eu morría de calor. Fun consciente de que era domingo cando levaba un rato esperando o bus, que non daba chegado. E entón seguín percorrendo a pequena cidade, a velocidades inconsiderables para o peso que levaba conmigo. E cruceina enteira. E non sabía que sentir. De repente sentinme forte ante a situación. Só era capaz de escoitarme a min mesma. Superara o primeiro asalto. Comportárame como un ser humano. Cando estaba casi chegando dinme conta da posición da lúa, un reflexo brillante e mortecino sobre as nosas cabezas, onde quixera que estiveses nese momento, pero baixo o mesmo ceo, á mesma temperatura, co mesmo pensamento rondándote a cabeza. Sempre tiveches a irrevocable necesidade de creerte sentir máis forte, impenetrable cara o exterior, pero sabía exactamente o que che estaba pasando pola cabeza naquel preciso instante. Non esperabas atoparme aquí, xa o sei. E as nubes rodeaban a lúa, como un presaxio. E de repente, como unha película do pasado, unha sucesión incesante de imaxes, estaba aturdida. Cheguei a habitación e comecei a desnudarme. E o frío apoderouse do meu corpo. Chamei a casa e din indicios da miña valentía. Logo tiven ganas de bailar, de chorar.. E pouco a pouco conseguín afastar o pensamento que me aprisionaría, todo eso só si fose capaz de recordar. Pero os meus soños traicionáronme, coma sempre. E alí me atopaba unha noite máis, soñando coa túa presenza, como facía dende había tantos meses intermitentemente, pero sempre, ainda que fose nos soños mais inconscientes. E espertei e volvín a soñar desperta. O día hoxe amenceu gris e frío. Como reflexo dos teus ollos no mar. Como unha praia en inverno, cuberta de area branca, palidecida polo frío e non pola neve. Abrigada só pola calor dos namorados e dos valentes que arriscan a súa vida por un pedazo de océano.
Ningún dos dous poderemos olvidar nunca. Só temos que intentar curarnos desta ferida sangrante.

jueves, 14 de noviembre de 2013

El río y el mar

Un año no es nada, pero puede serlo todo.. De repente, hablando por teléfono te das cuenta de lo rápidos que se escapan los días, de como asombrosamente se nos han escurrido de entre los dedos y se han convertido en más que en una sucesión de días y meses. Cada uno tiene una concepción diferente del momento en que nos conocimos. Para ti ya pasaron dos años, una tarde abrasadora de verano.. Pero ahí solo me observabas de lejos. Y de un extremo pasamos a otro, una tarde de frío cavernal, con un chocolate caliente entre las manos, que era lo único que nos daba calor en el cuerpo. Y de repente viniste acompañado y me presentaron, y tu sonrisa iluminó la tarde extremadamente gris. Y de nada pasamos a ser todo. Al principio una vez a la semana, luego todos los días. Ahora no podemos pasar sin llamarnos, aunque solo sea por escucharnos al otro lado de la línea. Aunque solo sea por el placer de sonreír. Porque siempre tienes todo y nada que contar. Lo que parecía una tontería se fue convirtiendo en algo superior. Eres capaz de ser mis ojos y mis oídos, y a la vez de juzgarme incluso menos que mi subconsciente, aunque no escuche tus consejos. Eres la figura alta que se dibuja en mi mente cuando necesito desahogarme. Eres un campeón. Un jurista. Eres los brazos más grandes que me han abrazado. Y los que nunca he querido que me soltasen. Eres las ganas de llorar en la estación. Eres el de las notas de voz los jueves por la noche, o quizás los sábados. Eres el de los vídeos que me hacen reír, tus historias.. Eres Gon, Gonzalito.. Eres el de las sonrisas. El rey del Eume. El de las historias. Eres un cielo. Eres una gran persona. Eres tantas cosas.. Pero ante todo eres mi mejor amigo. Y eso lo has construído día a día, y nadie lo puede negar. Pocas personas están a tu altura. Y al fin y al cabo. Ninguna me entiende como lo haces tu. No cambies eso nunca

Bottom of the ocean

Dalgunha maneira quedei marcada na tua mirada, nesos ollos de color indefinido, que miran ao lonxe como unha estrela incandescente. Moitas veces somos capaces de ignorar o que realmente queremos polo ben dos demáis, ou dun mesmo. Estamos sempre tan cegos... Como nos custa ver a sombra da xente a quen queremos, e que cegos estamos coa luz de quen esta sempre. Podemos sufrir a gritos ou en silencio. Sempre amamos desesperadamente. Algún factor que descoñezo desconcerta todo o que me rodea coa tua presenza. Non somos de ningún lugar, e, ás veces somos de varios. Arañándonos as meixelas de rabia, buscando respostas que nunca atoparemos. Deixemos paso a memoria, a memoria que é construída non só por nós, si non por calquera que nos rodee, por iso non podemos conformar os nosos recordos nun bafo de esperanza e ilusión. Ou si.

martes, 12 de noviembre de 2013

Folerpa

Cando saín da cafetería, os dentes estrelábanme do frío, metéraseme no corpo e xa non sairía máis. Acompañoume a casa, espertando un sorriso por cada mirada. Caíra a noite, e con ela corríamos risco de caer nós. Unha man entre as suas naquel lugar acolledor e logo un nunca indefinido que me facía morrer conxelada. Unha marea de nubes trouxo con elas unha onda mollada sobre as nosas cabezas. Tivemos tentacións de saír correndo. E de repente chegamos ao noso destino, iluminábanos a cara unha luz ténue procedente do interior, iluminábanos a mirada un lume interno que se apoderou de nós, nunha sucesión de latexos sen respiración, nunha unión feroz e salvaxe, nun desexo absoluto. Parécenos, pero sí, pasaron tantos días dende aquela primeira vez, dende o primeiro sorriso.. Pero nada diso existe xa. E eu espero estúpidamente impaciente a que a luz entre pola miña xanela, espero que me esperte co son do teu ar, que rompas as miñas ventás, e que entres como o aire.


"Cuatro mil días después de aquel año obcecado detecto que al fin te dignaste a cumplir con la cita inaludible, y me alegro, y me enfado a la vez. Después de estudiar con cuidado este caso ejerciendo a la vez de fiscal y abogado, de juez imparcial, sentencio lo nuestro, diciendo que el fallo más grande pasó por guardar solamente los días más gratos, y olvidar los demás. Mirarte de frente, admito en voz alta, que no pocas veces he sido tentado en coger la esperanza y lanzarla sin más a la fosa común, donde yacen los sueños, que nos diferencian. Tal vez, has pensado en renunciar, yo aún no.Tal vez, has pensado en crecer más, más no. Tal vez te conseguiste equilibrar, yo aún no. Vamos a correr el gran sprint final, y al cruzar la línea los dos ganarán. Voy a romper las ventanas, para que lluevan cristales, ven a romper las ventanas, ven a gritar como antes, ven a romper las ventanas y a hacer del caos un arte, voy a romper tus ventanas, y voy a entrar como el aire."

Querería saber de ti, porque a min seguen sen deixarme indiferentes as tuas miradas.

lunes, 21 de octubre de 2013

'

O bafo estala en cada respiración rompendo o aire e debuxando unha neblina leve no cristal frío das ventás. A chuvia bate contra elas dende o outro lado, mentres algúns poden mergullarse nela outros escollen os toldos das cafeterías como mellor cobixo. E entón foi cando creín que chegabas. Igual que sempre. E entón foi cando o tempo foi efímero, cando parecía que falábamos, que podía mirarte, que lle dabas luz a aquel día tan gris que xa cae, ainda que en ningún momento puido levantarse. E de súpeto, despois de uns cuantos minutos agardando tras a túa mirada, agardando o maior agasallo, tras tantas promesas de regresar, o semáforo púxose en verde, e o cruzar a rúa invadiume o frío máis invernal. Chegaron as ondas de neve e molleime coa auga que salpicaban os coches. Inevitablemente marcharas outra vez. Quizáis en ningún momento estiveras alí e só me deu tempo a soñar.

miércoles, 9 de octubre de 2013

Atardecer

Resulta que ningún atardecer es igual que el del día anterior, ninguno tiene la misma tonalidad, ninguno dura lo mismo, ninguno lo observa la misma luna, ni el mismo sol, no todos se ocultan tras el mar o la montaña, no siempre del mismo lado de la tierra.

domingo, 29 de septiembre de 2013

Rain

Ahora que veo la lluvia caer me doy cuenta de que no podemos ser más fuertes. Levantarse por la mañana, con las sábanas arrugadas y el lápiz de ojos extendido por la almohada y tu camiseta de la noche anterior. Nos levantamos corriendo y tu, te aferras a esa almohada aún manchada por mis lágrimas. Desayunamos, siempre lo mismo, nuestras costumbres en el chocolate, las compras, los sueños, son siempre las mismas.Somos uno. Me voy a clase, y cuando vuelvo te has vuelto a dormir. En verdad yo me hubiese quedado allí contigo, en aquél rincón. Me esperaste un par de horas más en una cafetería recordando la película del día anterior. Así somos nosotoros, un bucle de esperas, y de por medio un cielo de esperanzas contigo, así es nuestra felicidad.

Autumm

Cando os castiñeiros deixan mecer as follas ata que caen, e con elas os seus froitos, no momento no que volveu a chuvia e eu marchei, unha fronte de nubes invadiu os nosos horizontes e pousouse, e así, a mañá de domingo senteime na praia, para mirar o mar, o noso eterno mar. Así, dende lonxe. Eu xa sei que me viches, ti sempre me ves, dende o silencio. O día que colisionemos outra vez será como perder a respiración, como esquecerce de todo, eso sí, o noso corazón golpeará e golpeará como nunca, pelexará dentro de nós como dous nenos pequenos, como dous namorados, como o vento contra o meu cabelo un día de chuvia. Cando o frío se apodera de nós, non importa o que pase, que sempre haberá alguén capaz de facernos entrar en calor. Dende os extremos do universo avanea a nosa esperanza.

lunes, 16 de septiembre de 2013

Times Square can't shine as bright as you

Quizás era un eco sordo procedente del más aterrador silencio de esta tierra aquello que nos invadía y nos asediaba dejándonos sin aliento cada vez que intentábamos respirar. Sólo había lugar al jadeo. Y la vida pasaba mientras nosotros nos hacíamos uno en un instante atemporal. Como el impacto del agua fría en el cuerpo cuando uno muere de calor. Igual que tocar el cielo con las manos. Empezamos a despegar. El filtro de luz de una mañana de septiembre se colaba tímidamente por las ranuras de la persiana que cubría la ventana de la habitación. Me dejaría morir en aquellos brazos, sus brazos. Nos movemos frenéticamente y el tiempo cambia con nosotros. Pasamos de una luz intensa e infinita al verdadero golpe de realidad rutinario y nublado. Algún día alguien contará nuestra historia con fascinación. Algún día nos pedirán que cambiemos, que nos paremos y observemos, y ¿qué es aquello que vamos a ver? Nos veremos a nosotros, eternamente jóvenes, casi adolescentes, llenos de sueños, atravesando el tiempo y las diversidades. Mecida por el traqueteo del tren era capaz de escuchar tu voz en sueños, a veces hasta consigo dormir en tus brazos aunque tu no estés aquí. Es difícil aceptar que los detalles que nos hacen grandes se van fugazmente, pero todo lo demás sigue ahí, día tras día, enseñándonos a ser como somos.

miércoles, 4 de septiembre de 2013

Luces de negra alerta

Non sei por qué, pero aínda se me dispara o corazón cando te vexo aparecer de lonxe. Metícheste na miña vida dunha maneira extraña, como calquera, eu xa sabía que existías, pero non así ata que te saquei da auga conxelado e te metín no meu barco. Excuso recordar as innumerables noites nas que me quitaches o sono por diversas razóns, pero atopei en ti alguén que me inquietaba. As cousas nunca foron fáciles para ningún dos dous, foron uns cuantos meses os que non saías da miña mente. Chegaches con frío e marchacheste cando comezou o calor do verán. Fixémonos feridas, pero todo iso xa está curado, é o tempo o que escorrega entre os nosos dedos. Houbo noites nas que bebíamos para non vernos, a pesar de estar a uns metros, para entrar nun bucle de esquecemento, que en realidade non conseguíamos vencer. Ambos choramos, calamos, rimos e bebimos. E agora respiro e penso, cantas cousas mudaron, e cantas siguen igual. Cambiáchesme. Moitas veces pensei en rendirme, pero cando me din conta, agora xa é setembro, acaso non pasou xa medio ano, sí, é posible. Pero cada vez que volves a atacar, o día é diferente, as túas bombas xa non poden acabar conmigo, pero sempre consigues perturbarme. Cantas veces pensei en abandonar, en rendirme, e non fun capaz, era superior a min. Agora iso xa non importa. Iso xa o cambiamos. Agora só espero que pasen un par de anos, e que aparezas pola miña porta contándome que foi de ti, ou que aparezas hoxe e non me deixes ir a durmir, contándome ata as tantas qué che pasa. Espero que as cousas boas que me facían soñar contigo non cambien nunca. Os bos amigos sempre deberían cumplir con un. Setembro é o mes da nostalxia, do fin de todo, do verán, do calor, da praia, do bo tempo, dos sorrisos, dos soños, das viaxes.. Pero o principio de outras, é a renovación do ano. Mudemos nós. Sigue sendo un novo ti, pero sempre o mesmo en setembro, sobra decir o que te quero, e que siga sempre así.

Solpores

É imposible recordar o momento no que comezou todo, ou eso creo. O que sí é imposible é esquecer todos os demáis momentos. O outro día, cando xa o sono me cegaba despois de tantas horas de viaxe, e cando o cansancio de tanto esforzo físico se me viña enriba, houbo unha luz que me iluminou entre tantas outras. A pesar de perder xa o fío da conversa de maneira incesante dende facía horas, a luz daquela máquina expendedora fíxome sorrir e reuperar a lucidez. Canto tempo facía xa? Pois un par de anos quizáis. Qué felices fumos. Canto nos rimos. Canto conseguimos separarnos.. Eu creo que sempre me tiveches medo, ou algo similar. Cada canción acompañada dunha mensaxe. E sigo preguntándome cantos anos irán alá. Moitas cousas mudaron, incluso nós o fixemos. Tería que pedirche perdón por moitas cousas, e agradecerte tantas outras, pero quizáis non sexa o momento. Fai un par de días cruzaches a liña da maioría de idade, agora podes voar.
Naquel momento eran sempre as mismas cancións, as mismas rutinas. É moi posible que o recordes porque ti sempre o recordas todo, como recordas que nunca a lúa, en ningún punto deste mundo pode ser nunca máis grande que o dedo gordo da túa man, da igual dende onde a mires. Aínda que che pareza mentira pasaron xa máis de mil noventa e cinco días. Dise pronto, pero a min asústame. E aquí seguimos, igual de lonxe, pero sin esquecer.
Teño a esperanza de que algún día volvas falar conmigo, contándome as cousas como cando te despedías de min dicindo que me esperarías na segunda estrela a dereita, e logo todo recto ata nunca jamás. Pois alí espero, cumple moitos máis, e que sexan sempre así, e conmigo.

viernes, 30 de agosto de 2013

Cocaine

Antes me consideraba mucho más egocéntrica, es por eso quizás por lo que tenía la capacidad de plasmar mejor mis sentimientos, o quizás porque me cuesta toparme con verdaderos sentimientos, y es por eso por lo que cuando realmente los encuentro es cuando más deseo escribir, y cuando menos soy capaz.
Hace unas cuantas noches, cuando aún podía dormir sin sobresaltarme, me despertaba y te encontraba a mi lado, maldita la hora, qué fácil es acostumbrarse a las cosas buenas. Es como las bombas al caer, dejan a su paso un recuerdo, un áurea. Es como despertarse en un país lejano, con alguien que te hace feliz con solo mirarte a los ojos. Es como lanzarse desde lo más alto de un acantilado y poder gritar. Como ir a la playa de noche, ver oscurecer, y aferrarse a quien te da el calor que se lleva la brisa del mar. Ese eres tu, con tu piel suave, con tus manos grandes, con tu sonrisa deslumbrante, y vienes, y me llevas, me llevas a cualquier lugar, pero siempre consigues que me olvide de que existe el mundo. Y cuando hablo de ti se me escapan las palabras, y no sé decir más que siempre lo mismo, más que que ya no existen las palabras ni las miradas ni el resto. Hay momentos que nunca se olvidan, y nosotros somos imposibles de olvidar, no tengas miedo de desgastarme, somos eternos.

Piragüismo

Debemos admitir que hay amores que son mucho más fuertes que otros, es obvio. Hoy leyendo un artículo del periódico me he dado cuenta. Ese tipo de amores nunca se acaban, y no siempre son de una persona a otra. Cuando es así entras en cualquier lugar, en un bar al azar de cualquier país lejano y allí habrá algún indicio en la televisión que te haga recordar, como era su tacto, como cuando comenzaba el verano parecía que todo cambiaba, era como volver a empezar, como enamorarse de nuevo. Como cuando el viento comenzaba a amainar, el sol penetraba la piel y uno avanzaba por sus propios medios. En cualquier carretera del país, y cuanto más cerca de ti más posible, te encontrarás aquellas furgonetas cargadas de gente y de barcos que los hacen soñar día y noche. Y cada una de esas noches será peor que cada uno de esos días, esas noches en las cuales soñarás con el sonido del agua al caer de la montaña, con el romper de las olas, con ver anochecer y con amanecer en el agua. Recordarás como te corría la adrenalina por las venas y el sudor por la cara, y no había mayor placer en el mundo. Era incluso mejor que hacer el amor. Todas y cada una de las veces que has despegado, aunque no te hayas movido del suelo para seguir aquello a lo que amabas allí donde iba. A veces por su culpa perdías a tus amigos, decían que él te absorbía, pero nadie más te ha dado lo que te ha dado él. El te presentó a otra gente, a otros paisajes, te dio otra vida. En realidad hay gente que lo descubre cuando ya es mayor, otros es su destino encontrarlo, y pasa de generación en generación. Para algunos él es la salvación, para otros simplemente es su perdición, su bendita perdición. Incluso hay quien no llega a conocerlo bien, y ni siquiera llega a enamorarse, es difícil, él es capaz de cautivar a cualquiera, pero no todos tienen la posibilidad de estar a su altura. Si algún día tengo que dejarte amor mío, que sepas que me pasaré la vida escuchando como sonaban el filo de las hojas de las palas al entrar en el agua, los gritos, los aullidos de esperanza, los llantos de decepción, las heridas en la piel, el amor en los labios, el compañerismo, la amistad, la familia, la temperatura de un abrazo, el picor en los ojos, el sufrimiento, la satisfacción, el olor del mar, del río.. Allá a donde vaya, allí estarás tu, persiguiéndome, sin dejar que te olvide, al igual que no se olvida a ciertas personas, que, queramos o no, irán tras de nosotros toda la vida. Algunas de esas personas me las trajiste tu, otras no. A veces les hacemos sufrir, tenemos esa manía de hacer sufrir a quien más queremos a veces, por eso quiero que sepas que te quiero, y si allí a donde vaya no hay agua para remar, tampoco la ha de haber para beber, ni aire para respirar, porque yo sin ti no puedo vivir.

miércoles, 28 de agosto de 2013

Summertime sadness

Se perdió en algún resquicio del tiempo el momento en el cuál el mundo dejó de ser el mismo para los dos, a la vez. El frío helado de nuestros cuerpos bajó corriendo como el agua de la montaña, y se convirtió en verano, nos convirtió en el viento cálido del mar.
Es esa punzada en el corazón, la que al despertarse uno y encontrar la cama vacía, sin ti, sin unos ojos que te observen y asalten tu espacio revolviendo las sábanas, bendiciendo el día sin palabras, con una sonrisa, con alguna forma de cortarnos la respiración. Ahora se nos escapan los días, como se escapa siempre el verano, con ese ataque de melancolía que nos asedia cada vez que vemos que los días se acortan, las noches son más largas, y a veces, sólo a veces comienza a refrescar. Algunos años resultaba agradable ver como el otoño volvía, dejando a su paso alfombras de hojas de colores marrones y rojizos, como el color de la sangre que íbamos derramando al paso que dejábamos nuestras lágrimas en alguna esquina del mundo. Pero ahora todo ha cambiado.
Mirarte de frente, admito en voz alta que no pocas veces he sido tentada en coger la esperanza y lanzarla sin más a la fosa común, donde yacen los sueños, que nos diferencian.
En cambio ahora, ahora no te cambiaría por nada, no nos separaron miles de kilómetros, no lo pueden hacer cientos. A veces el amor es más fuerte que todas las adversidades.
Siempre quise irme, yo siempre me voy, me voy a ninguna parte, y ahora, en el momento que tengo que despegar, y volar lejos me encuentro contigo. Cuando ya no creía en nada volví a creer.
Voy a romper tus ventanas y a entrar como el aire, a darte la vida, a robarte la respiración, allí donde vayas, nunca la luna será más grande que el dedo más grande que tengas en tus manos, cuando la veas, acuérdate de mi, acuérdate de mi al anochecer, cuando el sol se escape entre las montañas, o se esconda detrás del mar, de mi mar, siempre es mi mar, cuando haya una línea rosácea en el horizonte y augure el principio de un buen día, incluso sin haber comenzado. Acuérdate de mi cuando vuelvas a casa y veas amanecer, cuando leas un libro o cuando sientas el calor de un jersey, cuando escuches una canción que te haga sonreír, que te dé ganas de gritar, que te llegue a hacer llorar.
Podría pedirte infinitas cosas, pero la única que realmente deseo es que me recuerdes siempre, y que este verano sea eterno, que nuestro verano dure todo el año, y muchos años más. Aquí o en Siberia, que sea verano.
Me has llevado hasta la cúpula del universo, el salto que podemos dar sólo nos deja opción al vacío, así que quedémonos aquí, hasta el fin de los tiempos.

martes, 9 de julio de 2013

Xerseis

Como tódolos cambios de estación abrín o armario e púxenme a cambiar a roupa, esta vez algo máis seriodiamente, porque aínda que agora o asedio é total e incesante, o calor chegou con timidez, para non soltar os nosos corazóns. Non  parecía haber problemas ata que tras os lixeiros aínda que no fondo agudos dores na alma despois de ver a través da caixa transparente os xerseis que me quentaran as noites do verán pasado, aquel verán anterior, os seus xerséis. Agora, evitando miralos dispúxenme a botar abaixo todos aqueles que estaban no terceiro estante empezando por arriba, ou no primeiro, comezando por abaixo. Dúas baldas cuxo contido foi parar ao chan. Cando rematei introdtiucín a man por última vez, por si acaso restaba algo. E sí. Alí estaba, como en cada cambio de estación, como cada verán, ou cada outono. Falo dun xersei de la, de fondo branco, cunha manga rosa e outra azul, e cunha cinta violácea, feito a man. É o único que me queda dela ademais do recordo, un remorso que só voa nalgunhas ocasións, cando penso como serían as cousas se ela, ou máis ben, si eles estivesen aquí. Téñoo agochado no fondo do armario porque penso que si algún día alguén o descobre vaime facer separarme del, por iso está aí, e cando marche a Santiago virá conmigo, xa mas apañarei e non sei como, pero virá. Por iso penso que no fondo teño moitísima sorte, quédanme os mellores avós do mundo, pero xa nunca ninguén me fará un xersei, e si mo fai, nunca será un xersei como ese, o meu xersei, o da miña infancia, o calor do meu corpo nas noites de frío.

martes, 2 de julio de 2013

-

As engurras na pel son a marca de identidade de aqueles dentes que lle marcaron a vida. As noites de verán cando o aire do norte comezaba a refrescar aquelas tardes que deixaban un color tostado na pel de quen se deixaba mecer nos quentes brazos do sol. Os peixiños de cores eran un leve produto da súa imaxinación, xa fráxil, desgastada polos anos, plagada de recordos polos corredores valeiros da súa mente de lunática, de habitante de aquel mundo paralelo ao que se mudou despois daquel verán. Sempre en verán. Cada vez que entraba no autobús contiña a respiración por si o seu perfume estaba contido naquel pequeno espacio hermético, facíao igual que contiña as bágoas ou os pensamentos cando puña os pés cerca daquela praia que tantas veces os víu anoitecer, aquel mismo mar, como a friaxe que comezaba a adentrarse no corpo, naqueles que só tiñan que acercarse para acenderse e esquecer aquel agosto que comezaba a acabar con eles. E a partir de aí nada máis tivo solución. Morreron súbitamente, aínda que a agonía que sufriron durou ata moito despois. Ainda non chegou o día no que alguén conseguise arrastrar e, como unha onda de verán, levarse todo aquilo por diante e comezar de novo, outra nova marea.

martes, 30 de abril de 2013

Segundo asalto

Algún día llegaremos y las aulas tendrán esa luz y extrañeza que tienen cada año al volver en Septiembre, y sólo habrán pasado dos días, o quien sabe cuantos, pero ya nunca más volverán a ser nuestras. Tras seis años en mi, algunos menos, algunos pocos incluso puede que más. Encerradas en cada habitación miles de sentimientos, preocupaciones, risas, segundos, minutos, horas, años, y años y años. ¿Cuánto tiempo no hemos pasado ahí dentro? Hemos llorado, sufrido, yo a veces creí morir. En cambio otras veces, otras veces me he sentido más viva que nunca. Un proceso de cambios constantes, y cosas que siempre están ahí, incondicionalmente, como pilares del mismo edificio. El grito de alegría que estallará en el momento de partida será como el ritual. Y luego se suceden todas sus celebraciones, todos sus miedos, y todas las emociones de año tras año. No hay poetas menores. Pero parece que todos están muertos. Y de repente entraremos en un nuevo mundo tras el abismo del verano, el verano que tanto necesitamos. Hablamos del verano como si se tratase del amante perfecto, de la ola que nos lleve a tierras sin descubrir. Y todo lo que habíamos temido vendrá a nosotros. Ahora sí que creceremos de verdad. Nos iremos de casa. Sí, nos iremos de casa. Quién nos lo iba a decir. Yo aún recuerdo mi primer día de instituto, en el que no encontraba el baño. A mi primera mejor amiga allí. Todos los amores que se encendieron y se apagaron desde aquél día. Todo lo que ha cambiado en nosotros. Hemos madurado. Todo lo que vamos a dejar atrás. Yo no puedo asumirlo aún.

It´s too cold outside for angels to fly

Parece que fue ayer cuando, sin importancia, te encontré en medio del mar, a punto de perder todo el calor que te quedaba en el cuerpo. Sin importancia.. Eso pensaba yo en aquél momento. El agua salada nos cuarteó la piel,  la cadencia del barco que nos llevaba a toda velocidad a tierra arrastraba al viento que nos azotaba la cara, se nos metía el frío en cada poro de nuestra piel, pero yo no lo sentí hasta que te fuiste. Y me quedé allí, como estoy ahora, en medio del mar, de un día frío, ahogada entre los suspiros de tu aliento que se ha ido, que está lejos y que no sabemos cuando vendrá, cuando volverá. Yo aún espero que vuelvas. Por desgracia ya no es un juego. Echo de menos los mensajes de madrugada, los buenos días cada mañana. No sueñes nunca con nadie cuando sabes que te vas a despertar solo.. El mundo sufre una gran decadencia, hace demasiado frío para que un ángel pueda volar.

domingo, 21 de abril de 2013

-

Como quen leva consigo sesenta e tres primaveras, e nunca mellor dito, viñeches como o sol de primavera, a darlle luz a miña pel

viernes, 19 de abril de 2013

Face your own truth

Tienes alma de precipicio, y te enfrentas al mar, o lo acaricias como el viento. Cada nota es una bala en una guerra. En un mundo donde reina la hipocresía nos encontramos perdidos. Aunque tu sigues vivo, te mantienes, reconozco que yo, en ocasiones agonizo. Se me desgarra el alma cuando veo lo distinto que puede ser el azul, allí donde se junta, donde se mezclan todos sus matices. No sé hace cuanto tiempo hace que te cruzaste en mi vida, y quizás en mejor que no lo sepamos, la vida supone un progreso, como se espera de todo artista, que evolucione, si no es así no es satisfactorio, no se cumplen las funciones esperadas. Ésa es la razón por la cual haber cambiado me alegra, si eso llega a ser así, pero el simple hecho de que hayas llegado en silencio es muy importante. Las personas más importantes viven en silencio, esperan, están ahí, siempre, impasibles, y se hacen alguien sin darnos cuenta, hasta el día en el que hablan.
Se refleja, como un espejo, frío, con las risas como eco de la infancia, como el sonido de nuestra vida, el murmullo del agua un recuerdo. Y ahí estamos, con los pies enterrados en la tierra, como nuestras raíces, el influjo vital, se nos congela la piel pero nos arde la mente. Es la espuma del agua, de tu río que desborda. Parece mentira que uno tenga que morir en el otro. El río muere siempre en el mar, o si no no muere. Hay algo diferente en ti. Sólo quiero hablar, donde habite el olvido. Como las luces del amanecer, llama de madrugada.

jueves, 11 de abril de 2013

El mar

Hace tanto tiempo que ya no me creo yo, un tren que parte, y con él tantas cosas, por última vez. No quiero ver las palabras que surgen de esta música que me desconcierta. Que me hace reflexionar, sin palabras, ni movimientos bruscos, aquí estoy, mirando al mar, a mi mar. y una gaviota vuela, se precipita, cae, un barco se disputa con las olas, pequeñas y grandes olas. El primer contacto con la piel, ese frío que te hiela la sangre, y corre por todo el cuerpo, ese olor sencillo, de nuestra infancia, el sentimiento del calor, de que te abraza, es tan desconocido como un nuevo amor, y nuestra vida nace y muere en el. Y alzamos el vuelo. Yo ya me he quedado sin palabras, parece que poco puedo decir con mi mente embotada, que quiere escapar, salir ahí fuera y volver a ser persona. Con luz en la mirada. Con color en la piel. Con una sonrisa en el rostro. Y de repente dejar de respirar, saltar al vacío, y caer, caer, caer, metros y metros, sin que llegue el final, la espuma del mar, el vapor del agua, esa bruma que nos acaricia, y de repente el éxtasis, la desnudez, es como vivirlo, la respiración entrecortada, te rodea por completo, como si fueras la única, como si fueras para siempre, como si fueses suya. Y el sol te ilumina la cara, y todo parece perfecto. Lo ves entrar por la ventana de tu alma.
Pero nada dura eternamente, el invierno siempre vuelve y se lo lleva.

A penúltima estrela

Xa non recordo cantos quilómetros contáramos un a un a distancia que había de aquí ás fronteiras do que delimitan o noso pensamento, pero os contáramos con apremio, con ilusión. Con tódalas súas praias, montes e vales de por medio. Parece que vai volver chover. Pero ainda está grabado na miña memoria todas e cada unha das noites que nos durmimos mirando as estrelas, por moi lonxe que estivesen. Como cambiamos dende aquela. Pero no fondo seguimos sendo os mesmos. Eu nunca cambiei.

Los días raros

Eres como en un estallido de luz en el invierno frío, en primavera tardía. El mar se levanta herido, la corriente enseña el camino. El viento ondea su bandera, acaricia la piel trayendo consigo un aire cálido. Se nos escapa. No logro hacer que llegues. No consigo traerte, no lo veo en tus ojos nunca más. Necesito verte. Todo el mundo duerme y yo vivo insomne. Libre como un ave dueña del océano. Sueño con despertar en otro día, cuando todo haya acabado. Y poder sonreír. Es esa luz, siempre esa luz. ¿Has visto acaso alguna vez algo más bonito que esa luz? Esa luz, ese reflejo, ese suspiro, esa vida que irradia. Esa frialdad en invierno, es la frescura en verano. No siempre los tiempos son fáciles.
Es una nube que destila. Que ilumina. Es el cielo que se esconde tras de ella. Es aquella historia de piratas. Nunca he vuelto a aquél lugar que me dejó la piel cuarteada, los ojos cansados, dulce pero salada. El pelo enredado entre las algas. Ya no recuerdo lo que era besar. El apremio de la correspondencia. Las noches eternas. ¿Cuántos días más he de esperar?

domingo, 10 de marzo de 2013

-

Como una explosión en el vacío, en un espacio en el que no se oye nada, en un momento en el que realmente no importa si. Así estamos nosotros. Sumidos en un profundo silencio de palabras descontroladas que no dicen nunca todo lo que necesitan decir. Necesitamos renacer. Estamos hechos del granizo que esta mañana asedió los campos y arreció fuerte contra mi ventana. Estamos fríos. Y si no nos congelamos de esta, no sé que será de nosotros. Vuelve a mi camino. Volvamos a viajar como dos fugitivos.

jueves, 7 de marzo de 2013

LUCKY ONES

Cuando no has perdido algo, no puedes pensar en recuperarlo. A veces se te acelera el corazón cuando te das cuenta de que falta, de que ya no está ahí, no roza tu piel, no está. Otras veces ni siquiera lo echas en falta, hasta que vuelve. Muchas veces no echamos de menos las cosas hasta que vuelven. Y lo peor no son las cosas, son las personas. Que se esconden, desaparecen, y a veces es más difícil aún hacer que vuelvan.
A veces nos deslumbran las luces de las farolas, una noche fría de marzo. Todo está oscuro. Daría lo que fuera por volver a oír tu voz. Quiero que vuelvas a mi vida. Para mi sigues siendo la misma persona que hace tanto tiempo que no queremos ni contarlo. Y no importa, lo importante es que hemos vuelto. Y que queremos volver. Las cosas son como son por algo. Y nos dan las oportunidades en la vida por una razón. No te voy a negar que no te he echado de menos.
Somos más afortunados de lo que jamás aceptamos ser. Quizás deberíamos aceptar que somos los afortunados.
Siento la lluvia caer, la oigo ahí fuera, y me golpea el corazón, a la vez. Me cuesta creer que la vida nos devuelva las cosas que realmente queremos siempre. Porque las personas a las que realmente queremos, las que nos aman, siempre se dan la vuelta, y vuelven atrás. Sin importarle nada. Omitiendo el pasado, olvidando todo lo que no ha pasado. Recuperando el tiempo perdido.