domingo, 29 de septiembre de 2013

Rain

Ahora que veo la lluvia caer me doy cuenta de que no podemos ser más fuertes. Levantarse por la mañana, con las sábanas arrugadas y el lápiz de ojos extendido por la almohada y tu camiseta de la noche anterior. Nos levantamos corriendo y tu, te aferras a esa almohada aún manchada por mis lágrimas. Desayunamos, siempre lo mismo, nuestras costumbres en el chocolate, las compras, los sueños, son siempre las mismas.Somos uno. Me voy a clase, y cuando vuelvo te has vuelto a dormir. En verdad yo me hubiese quedado allí contigo, en aquél rincón. Me esperaste un par de horas más en una cafetería recordando la película del día anterior. Así somos nosotoros, un bucle de esperas, y de por medio un cielo de esperanzas contigo, así es nuestra felicidad.

Autumm

Cando os castiñeiros deixan mecer as follas ata que caen, e con elas os seus froitos, no momento no que volveu a chuvia e eu marchei, unha fronte de nubes invadiu os nosos horizontes e pousouse, e así, a mañá de domingo senteime na praia, para mirar o mar, o noso eterno mar. Así, dende lonxe. Eu xa sei que me viches, ti sempre me ves, dende o silencio. O día que colisionemos outra vez será como perder a respiración, como esquecerce de todo, eso sí, o noso corazón golpeará e golpeará como nunca, pelexará dentro de nós como dous nenos pequenos, como dous namorados, como o vento contra o meu cabelo un día de chuvia. Cando o frío se apodera de nós, non importa o que pase, que sempre haberá alguén capaz de facernos entrar en calor. Dende os extremos do universo avanea a nosa esperanza.

lunes, 16 de septiembre de 2013

Times Square can't shine as bright as you

Quizás era un eco sordo procedente del más aterrador silencio de esta tierra aquello que nos invadía y nos asediaba dejándonos sin aliento cada vez que intentábamos respirar. Sólo había lugar al jadeo. Y la vida pasaba mientras nosotros nos hacíamos uno en un instante atemporal. Como el impacto del agua fría en el cuerpo cuando uno muere de calor. Igual que tocar el cielo con las manos. Empezamos a despegar. El filtro de luz de una mañana de septiembre se colaba tímidamente por las ranuras de la persiana que cubría la ventana de la habitación. Me dejaría morir en aquellos brazos, sus brazos. Nos movemos frenéticamente y el tiempo cambia con nosotros. Pasamos de una luz intensa e infinita al verdadero golpe de realidad rutinario y nublado. Algún día alguien contará nuestra historia con fascinación. Algún día nos pedirán que cambiemos, que nos paremos y observemos, y ¿qué es aquello que vamos a ver? Nos veremos a nosotros, eternamente jóvenes, casi adolescentes, llenos de sueños, atravesando el tiempo y las diversidades. Mecida por el traqueteo del tren era capaz de escuchar tu voz en sueños, a veces hasta consigo dormir en tus brazos aunque tu no estés aquí. Es difícil aceptar que los detalles que nos hacen grandes se van fugazmente, pero todo lo demás sigue ahí, día tras día, enseñándonos a ser como somos.

miércoles, 4 de septiembre de 2013

Luces de negra alerta

Non sei por qué, pero aínda se me dispara o corazón cando te vexo aparecer de lonxe. Metícheste na miña vida dunha maneira extraña, como calquera, eu xa sabía que existías, pero non así ata que te saquei da auga conxelado e te metín no meu barco. Excuso recordar as innumerables noites nas que me quitaches o sono por diversas razóns, pero atopei en ti alguén que me inquietaba. As cousas nunca foron fáciles para ningún dos dous, foron uns cuantos meses os que non saías da miña mente. Chegaches con frío e marchacheste cando comezou o calor do verán. Fixémonos feridas, pero todo iso xa está curado, é o tempo o que escorrega entre os nosos dedos. Houbo noites nas que bebíamos para non vernos, a pesar de estar a uns metros, para entrar nun bucle de esquecemento, que en realidade non conseguíamos vencer. Ambos choramos, calamos, rimos e bebimos. E agora respiro e penso, cantas cousas mudaron, e cantas siguen igual. Cambiáchesme. Moitas veces pensei en rendirme, pero cando me din conta, agora xa é setembro, acaso non pasou xa medio ano, sí, é posible. Pero cada vez que volves a atacar, o día é diferente, as túas bombas xa non poden acabar conmigo, pero sempre consigues perturbarme. Cantas veces pensei en abandonar, en rendirme, e non fun capaz, era superior a min. Agora iso xa non importa. Iso xa o cambiamos. Agora só espero que pasen un par de anos, e que aparezas pola miña porta contándome que foi de ti, ou que aparezas hoxe e non me deixes ir a durmir, contándome ata as tantas qué che pasa. Espero que as cousas boas que me facían soñar contigo non cambien nunca. Os bos amigos sempre deberían cumplir con un. Setembro é o mes da nostalxia, do fin de todo, do verán, do calor, da praia, do bo tempo, dos sorrisos, dos soños, das viaxes.. Pero o principio de outras, é a renovación do ano. Mudemos nós. Sigue sendo un novo ti, pero sempre o mesmo en setembro, sobra decir o que te quero, e que siga sempre así.

Solpores

É imposible recordar o momento no que comezou todo, ou eso creo. O que sí é imposible é esquecer todos os demáis momentos. O outro día, cando xa o sono me cegaba despois de tantas horas de viaxe, e cando o cansancio de tanto esforzo físico se me viña enriba, houbo unha luz que me iluminou entre tantas outras. A pesar de perder xa o fío da conversa de maneira incesante dende facía horas, a luz daquela máquina expendedora fíxome sorrir e reuperar a lucidez. Canto tempo facía xa? Pois un par de anos quizáis. Qué felices fumos. Canto nos rimos. Canto conseguimos separarnos.. Eu creo que sempre me tiveches medo, ou algo similar. Cada canción acompañada dunha mensaxe. E sigo preguntándome cantos anos irán alá. Moitas cousas mudaron, incluso nós o fixemos. Tería que pedirche perdón por moitas cousas, e agradecerte tantas outras, pero quizáis non sexa o momento. Fai un par de días cruzaches a liña da maioría de idade, agora podes voar.
Naquel momento eran sempre as mismas cancións, as mismas rutinas. É moi posible que o recordes porque ti sempre o recordas todo, como recordas que nunca a lúa, en ningún punto deste mundo pode ser nunca máis grande que o dedo gordo da túa man, da igual dende onde a mires. Aínda que che pareza mentira pasaron xa máis de mil noventa e cinco días. Dise pronto, pero a min asústame. E aquí seguimos, igual de lonxe, pero sin esquecer.
Teño a esperanza de que algún día volvas falar conmigo, contándome as cousas como cando te despedías de min dicindo que me esperarías na segunda estrela a dereita, e logo todo recto ata nunca jamás. Pois alí espero, cumple moitos máis, e que sexan sempre así, e conmigo.