domingo, 15 de mayo de 2011

Noche de concierto

Saber dónde empezar siempre está bien, siempre está bien. A veces si el sabor a cerveza no se mezclara con el sabor a helado de chocolate y galleta las cosas serían diferentes, no serían tan maravillosas, a pesar de la extraña combinación, como si de un cóctel se tratase. El primer abrazo. Precedido de una escapada. Copenhage, próximo destino. Adiós. Adiós mundo.

domingo, 8 de mayo de 2011

Me siento más cerca

¿Recuerdas los días en los que nos pintábamos las uñas de colores extravagantes sólo para poder quitarnos la pintura? Para pasar en tiempo, días en que reíamos sin parar, explorábamos en compañía de nosotros mismos un país extranjero, comprábamos sin control y reíamos sin más, comíamos sólo lo que nos daba la gana y vivíamos como podíamos, distanciados de nuestros padres, con desfiles diarios de gente, gente guapa, que no respiraba. Verdes campos infinitos. De noche, de día, frío hasta no poder más, sí frío, el mejor frío del mundo, era maravilloso, frío, frío.

sábado, 7 de mayo de 2011

Imagination

Ahora arrancas los pósters de la pared de los que un día fueron tus ídolos adolescentes, rompes las fotos de las historias pasadas, de los tiempos mejores, te arañas las mejillas y das patadas a las pareces, y lo único que consigues es hacerte más daño, más y más. No hay nada más en el mundo. Hermosa mañana. Adiós al frío de invernadero, adiós a la lluvia de agua embotellada. ¿En qué te has convertido pequeña? Sí, en una desgraciada que llora por las noches, a nadie le gusta.
Dejas de creer que el mundo existe, que todo es mentira, que no estás respirando de verdad.
¿Por qué deshacer algo que un día fue parte de tu vida?
No sé, supongo que es normal.
-¿Me quieres?
-Quiero arriesgarme a hacerlo

viernes, 6 de mayo de 2011

Frío y breve como un beso

Entré en el ascensor acalorada y con las mejillas encendidas de la risa con mis amigos, una chica joven, no pasaba de los treinta y cuatro me sonrió con una mirada cálida y con una camisa de flores muy bonita, y dice:
- ¡Qué ojos tan bonitos!
Mi conclusión es que la gente está loca de remate, aunque se lo agradecí, y vagué el resto del día pensando en lo apartada que estaba realmente del mundo, y en que hoy debería de ser invierno, y hacer frío de verdad, no frío de invernadero, y que si realmente llegase a llover, debería ser lluvia de la de bailar.
Y sentada al lado de un chico que respira ritmicamente como si tuviese algún problema respiratorio, uno, dos, inspira, expira, me vuelvo loca, uno, dos.
Luego me tiro por la calle y creamos música, entonces me doy cuenta de que ya no estoy en el mundo, ese grupo me aparta de él, y eso es lo que siempre he buscado, adiós mundo.

jueves, 5 de mayo de 2011

Amigo


Hoxe temos connosco a un veciño, a un amigo, a un pai, a un autor, a un mestre. Pois así, despois de tanto esperar atopámonos aquí coa ausencia de algún compañeiro que estará presente en alma ou virá máis tarde, porque morrería se non o fixese. Todos os que estamos nesta sala crecimos cos teus libros ou coa túa presencia, crecimos no teu ambiente, porque, afortunadamente témoste aquí, eres de carne e óso para nós, non coma moitos escritores que se nos fan lonxanos e imaxinarios, a ti podemos verte coma quen dí tódolos días. Din por aí que tódolos esforzos teñen o seu premio, e levando expectantes todo o curso estamos seguros de que nos farás viaxar coa musicalidade das túas palabras a outro mundo onde poidamos comprender mellor a túa maneira de pensar, onde poidamos poñernos no corpo dun escritor, onde aprendamos, onde nos traslademos a outras épocas, a outros lugares, ou simplemente poidamos ver cos ollos da realidade a nosa propia cidade. Dado que teño o papel de presentarte pois procurarei facelo o mellor posible, todos sabemos que eres de  Vigo, pero queremos que todos saiban que estudaches filosofía e que eres profesor ademáis de escritor. E débeseche dar moi ben isto de escribir porque tes prácticamente un premio por libro, estos premios tanto outorgados por adultos como por xente máis nova, tanto por libros como por artigos, porque tamén escribes artigos, ademáis de libros, que o saibas. Empezamos a sospeitar que tes algún tipo de truco para recibir tantos premios, e creo que te pillamos, resulta que tratas temas de actualidade, que toquen as persoas e que as encandilen, e secuéstralos nos teus libros ata a última páxina, así fixeches que esperásemos dende pequenos sen sabelo este día. Non falo máis que o protagonista deberías ser ti, e sen máis deixámoste que nos alimentes coa riqueza dos teus pratos. 

Vainilla

Llevaba todo el día con antojo de vainilla, y de repente me encontré después de haber pasado más de medio día, en una tienda, en una ferretería para ser exactos. Estaba bien ordenada y tenía buen aspecto, pero la mitad de las cosas que había allí no tenía ni idea de para qué servían. Desde que había entrado mi instinto me había empujado a una estantería , la de las pinturas acrílicas. Iban envasadas en un bote de plástico con el nombre del color en la tapa, asífui vagando entre el azul alba, verde pistacho, azul turquesa, malva hortensia... Hasta que desemboqué en el que probablemente mi subconsciente había estado buscando, pero mi imaginación no daba para tanto, era impensable, tenía entre mis manos el color vainilla, tenía gracia, tuve que contener mis impulsos para mantener mi postura delante del resto de la humanidad y que sigueran pensando que yo era normal. Pero seguí con el anhelo de oler vainilla, de comer churros de chocolate y vainilla, de beber aquarius de nubes y de saltar por encima del agua. Seguía con ganas de comerme el mundo