-

As engurras na pel son a marca de identidade de aqueles dentes que lle marcaron a vida. As noites de verán cando o aire do norte comezaba a refrescar aquelas tardes que deixaban un color tostado na pel de quen se deixaba mecer nos quentes brazos do sol. Os peixiños de cores eran un leve produto da súa imaxinación, xa fráxil, desgastada polos anos, plagada de recordos polos corredores valeiros da súa mente de lunática, de habitante de aquel mundo paralelo ao que se mudou despois daquel verán. Sempre en verán. Cada vez que entraba no autobús contiña a respiración por si o seu perfume estaba contido naquel pequeno espacio hermético, facíao igual que contiña as bágoas ou os pensamentos cando puña os pés cerca daquela praia que tantas veces os víu anoitecer, aquel mismo mar, como a friaxe que comezaba a adentrarse no corpo, naqueles que só tiñan que acercarse para acenderse e esquecer aquel agosto que comezaba a acabar con eles. E a partir de aí nada máis tivo solución. Morreron súbitamente, aínda que a agonía que sufriron durou ata moito despois. Ainda non chegou o día no que alguén conseguise arrastrar e, como unha onda de verán, levarse todo aquilo por diante e comezar de novo, outra nova marea.