A penúltima estrela

Xa non recordo cantos quilómetros contáramos un a un a distancia que había de aquí ás fronteiras do que delimitan o noso pensamento, pero os contáramos con apremio, con ilusión. Con tódalas súas praias, montes e vales de por medio. Parece que vai volver chover. Pero ainda está grabado na miña memoria todas e cada unha das noites que nos durmimos mirando as estrelas, por moi lonxe que estivesen. Como cambiamos dende aquela. Pero no fondo seguimos sendo os mesmos. Eu nunca cambiei.