domingo, 19 de enero de 2014

We can't feel ordinary love

É imposible esquecer como zoaba o vento nas tardes de Outubro, cando as follas do outono quedaban escondidas entre o teu pelo que brillaba en harmonía coa luz do sol. Quizáis non sexa consciente da primeira vez que pasaches ao meu carón, da primeira vez que respiramos o mesmo aire, pero sí sei que houbo un día no que me resultou imposible xa ignorar a tua presenza. Son incontables xa as veces que a chuvia caeu sobre os nosos hombros, que sentimos o sol penetrar a nosa pel, o frío apoderarse dos nosos corpos e nós encendernos. Cando crimos que o descubriramos todo, descubrimos todo por primeira vez. Tantas cousas novas. Unha bágoa tímida no deserto dos silencios, iso somos nós. Eu vinte chorar nun lugar onde as persoas non saben facelo. Un bico afrutado nun mundo no que habita a esperanza, iso és ti.

domingo, 5 de enero de 2014

Avós

Sodes a luz que alumea o universo, o aire que nos agarima a cara, deixándonos respirar. Sodes a alegría de ir alá onde estedes. Vivimos no límite do tempo. Ninguén pode poñer prezo a todo o que vivimos. Ninguén pode dicir o que vale unha viaxe en bicicleta polo patio, un partido de baloncesto ou un baile entre as sábanas colgadas co mesmo olor das flores que nacen ao pé da casa. O solpor entre as montañas. As noites de verán. O leite en camiña. Os paseos cando cae a luz abrasadora da época estival. O cabaliño de madeira. O can e aquela horta onde podiamos perdernos. Marearnos nos columpios do parque. Escapar para logo acabar nos vosos brazos. Escoitar. Esquecer pero sempre lembrar. A sensación especial de chegar a vosa casa. Quedar adurmiñados no sofá. Tantas historias debaixo de aqueles coxíns que facían de fortaleza cando eramos todos un pouco máis pequenos. Os paseos pola plaza. Os álbums cheos de fotos. Quizáis eran mellores os tempos nos que eu cabía nunha man, pero eu non era consciente de ata que punto se pode querer naquel tempo. Sodes a ilusión de amencer. Sodes un agarimo, unha bágoa, un sorriso, unha aperta, sodes aquí e alá, sodes o amor que todos quererían, sodes tantas cousas que só sabedes facer vós, sodes o arrecendo do pan ao levantarse, sodes a eternidade de algo que non se esquece nunca. Somos o voso reflexo. A voz que clama a escoita. A influencia das ondas nos nosos corazóns. O vento batendo nas nosas portas. Os nosos sentimentos impresos nas follas dalgún libro antigo, de follas descoloridas e esquinas desgastadas. As veces a chuvia ao abrigo dos vosos brazos. Tanta xente amándovos. Sen frío no corpo. Que ainda que o xeo vos invadise, viviriades do calor dos outros, ou do voso propio, do voso amor tan envexable. Teríamos que preguntar por tantos días nos que estivemos presentes, teríamos que preguntar por tantas historias, por tantas cancións, por tantas receitas.. Recordo fregar as baldosas vermellas, subirme a unha escada e gritar ao ceo, recordo esconderme entre as sábanas, recordo desaparecer no piso de alá, baixar a mercar, e inventar tantos mundos novos entre os extremos que lindan o terreo da vosa vida, tantos xoguetes novos, tanta música, tanta ilusión. O río. Xeado todo o ano. Sentir correr a auga polas nosas costas nunha presión adorable. As macetas rotas por correr no patio. As noites e os días sucedidos. Que sexa sempre así. Todo o mundo vos adora, pero permitídeme sentir, por moito que non sexa certo, que eu máis. Quérovos.

24 de Decembro

Recordo canto che gustaban os días coma hoxe, como sorrías mentres todos corriamos ao teu arredor. Marchaches de forma repentina. Como hemos de marchar todos. Pero as veces, cando apagamos a luz é imposible esquecer, poñer a memoria seis meses atrás, cando todo ainda era normal. Entón empezamos nas braguiñas de perlé, nas colchas e vestidos para as bonecas que estaban gardadas nesa portiña do salón. A mesa de cristal. As tardes de verán na praia. As noites que xa eran eternas vendo a tele e rindo sen parar. O cobertor do sofá. A mecedora. Ese olor especial. Esa chea de fotos escondidas en caixóns. Esas paredes empapeladas conmigo. Esa a tua voz. As historias de Aldán.
Eres como unha gota de auga fría en inverno. Eres a man que se aferra. Eres o recordo. A imposibilidade de crer. Estamos un pouco máis vacíos sen ti. Pero o que me fai máis feliz neste mundo é que ata o último día que poideches falar, falaches de min. E xa non podo dicir nada máis, porque as bágoas impídenme pensar máis. Teño tantas cousas tuas conmigo que vai ser imposible que te esqueza, de todas todas, non quero facelo. O máis importante de todo é o que aprendín de ti. Dezaoito anos da miña vida estiveches aí, tanto como para que eu saiba que cada día vou pensar en ti, e co teu recodo van outros dous. Sempre convosco.