Postcards from far away

E de repente, comezou a chover, e choveu con toda a forza do mundo o ceo de vernos a cada un dun lado do noso mundo, separados, pero amándonos máis que o día anterior, e menos que o seguinte. O sentimento do regreso, tan temporal e quizáis insípido no tempo no que só busquemos nos brazos dos outros o que queremos nos nosos, nos dos nosos. E estalan dous mundos diferentes, e pasan a ser un só.  Sempre o foron. Atopamos a un no reflexo dos ollos do outro, nunha noite escura de Decembro, embriagados, confundidos polo calor daquela habitación, inconfundiblemente descubrimos na mirada a colisión dos sentimentos, da mesma mesura, pero imposibles de abarcar. É imposible botar tanto en falta, como eu te boto a ti. Agárrate forte, imos saltar. Quizáis o esforzo que supuxo atoparnos é o que nos fixo eternos, tendemos a valorar as cousas cando nos fallan, cando xa non están, en cambio nós somos capaces de saber o que temos, porque sabemos o que é estar sen el, e é o maior sufrimento. E nun colapso mental perdimos o coñecemento, desbordando toda a auga que abarcaba o prato da ducha. E foi entón cando nos dimos conta. Foi nese momento, en todos eses momentos. En todos eses ollares. En todos os despistes. En tódalas mañás azúis despuntando no horizonte, en tódolos montes que serven de escenario, en todo o mar, ao longo e ao ancho. Todas esas mañás do lado dereito do colchón. Todos os mediodías revolvendo a cociña e ordenando a habitación. Todas as noites convertidas en madrugadas outra vez. E todos os mellores anos da nosa vida. Todas as verbas ditas en silencio. Todas as cancións. E as cóxegas. E os bailes. As escapadas. A perseverancia. As miradas de complicidade. Sempre esas miradas. Deunos tempo a que cairan todas as follas, e que a neve chegara, e que o xeo conxelase todos os cumios, e fumos nós os únicos que non caimos no embruxo do frío, desfrutando do espectáculo, loitando contra el, descubrindo novas cousas. Somos inevitables. Quizáis o porqué está en que outros se esconden e ti non, mentras outros son túmulos blancos onde xermina a podredume ti falas para que te escoiten, quizáis porque outros van á sombra dos abrigos, ti vas da man cos perigos. Porque outros calculan e ti non, ti só amas.

Belén

Onte alguén falou da súa nai como unha heroína, e, por qué non. Din que o amor é o motor do mundo. As nais son o motor do mundo. Para empezar dánnos a vida, a nosa e a súa propia. Cada un é peculiar a súa propia maneira. É curioso que quen mais nos coñece nos siga confundindo. A miña familia en xeral é un conxunto admirable de seres curiosos e extremadamente interesantes. Pero non imos falar de intereses, senón de mulleres. Levamos un latexo acompasado, e coa vida dependente das nosas palabras. Sepáranos un fío telefónico, normalmente cando empeza a caer o sol. Eu nunca botei de menos. Pero facer afirmacións temporais tan extremistas sempre leva a un erro innegable.Agora para min o maior placer do mundo é chegar a casa no seu momento, por costume un venres pola tarde, e sentarme no sofá vermello, ao teu lado, contándoche as cousas que me pasaron, e as que non. E comezas a ver, cantas veces non gritamos, nos enfadamos. E que diferentes somos. Somos diferentes porque ti saes da cama cada mañá para loitar polos que te rodean, polos que queres e por xente que nin sequera coñeces, somos diferentes porque sempre que tes un rato libre ves aquí a reencontrarte conmigo, léndome liña tras liña, fielmente. Somos diferentes polo teu sorriso, polas tuas forzas para facerme loitar por todo. Porque cres en min cegamente, e cres que podo con todo o que se me poida poñer por diante. E con isto só quería desexarte que tódolos días sexan un bo día. E sempre contigo.

Place de la République

Eres como unha folla a finais do outono, a piques de caer, quizáis soa, quizáis en bandada sobre o cabelo de calquera rapaza bonita. Quedarás aí prendido e non poderás volver saír. Non atoparás a misma calor noutros brazos. É increíblemente agradable despertarse no medio da noite recordando a cadencia da tua respiración no lado dereito da cama. Eu sempre ao extremo e o decorrer dos días na tua ausencia. Non hai forma de esquecer. O reflexo do sol no teu pelo, como un espello a pleno mediodía, unha áurea que vai todo arredor de ti, que encanta como encanta o mar. Quizáis un sorriso marcado ao longo do tempo, un recordo entre ascensores, escaleiras e corredores. Todo extreamadamente inevitable. E esos ollos que falaban máis que todas as nosas verbas. Atopando no outro todo o que sempre quixemos. Arriscamos e ganamos.
Un grande descubrimento. Quizáis o filtro dos días deforme as nosas realidades, convertidas en soños, convertidas en caricias e latexos do outro lado do noso universo. Como provocar unha catástrofe universal. Poderías ter todo o que quixeses e en cambio escolles a miña pel para vagar sonámbulo noite tras noite. A nosa única moeda de cambio foron os nosos sorrisos, en todo o discorrer dos días. E así seguirán sendo.