jueves, 27 de febrero de 2014

Somos pó no aire da foresta.


Somos pó no aire da foresta. Lembranza dun tempo conxelado nos días nos que decidimos ser felices. Agora boto de menos o teu sorriso. O vento que corre entre as tuas pálpebras agora que comeza a nacer a primavera. Agora que cesan tódolos prantos eu ando en búsqueda do teu sorriso. Busco debaixo das pedras que nos escoitaron murmurar, busco no son dos latexos do teu corazón, un eco  lonxano da lúcida gargallada estreita perdida na estela dos nosos soños. Busco no ceo unha resposta, e o único que atopo é unha luz cegadora. Quizáis espero, quizáis non en van. As cores da madrugada cinsenta. A fermosura daquela brancura que se escapaba da tua boca, como pechabas os ollos e como se te escoitaba, como o reflexo daquel tesouro que tiñas invadía todo o que se atopaba no seu camiño. Eras capaz de conquistar o mundo con ela. Con ela viñeches a min e con ela tiveches que quedarte para sempre, era aquela mirada, sempre aquela mirada, pero era tamén ela. Acaricio a tua cara e volven a min todos os recordos. Quérote a ti, quero o teu sorriso. Bótoo de menos. 

domingo, 19 de enero de 2014

We can't feel ordinary love

É imposible esquecer como zoaba o vento nas tardes de Outubro, cando as follas do outono quedaban escondidas entre o teu pelo que brillaba en harmonía coa luz do sol. Quizáis non sexa consciente da primeira vez que pasaches ao meu carón, da primeira vez que respiramos o mesmo aire, pero sí sei que houbo un día no que me resultou imposible xa ignorar a tua presenza. Son incontables xa as veces que a chuvia caeu sobre os nosos hombros, que sentimos o sol penetrar a nosa pel, o frío apoderarse dos nosos corpos e nós encendernos. Cando crimos que o descubriramos todo, descubrimos todo por primeira vez. Tantas cousas novas. Unha bágoa tímida no deserto dos silencios, iso somos nós. Eu vinte chorar nun lugar onde as persoas non saben facelo. Un bico afrutado nun mundo no que habita a esperanza, iso és ti.

domingo, 5 de enero de 2014

Avós

Sodes a luz que alumea o universo, o aire que nos agarima a cara, deixándonos respirar. Sodes a alegría de ir alá onde estedes. Vivimos no límite do tempo. Ninguén pode poñer prezo a todo o que vivimos. Ninguén pode dicir o que vale unha viaxe en bicicleta polo patio, un partido de baloncesto ou un baile entre as sábanas colgadas co mesmo olor das flores que nacen ao pé da casa. O solpor entre as montañas. As noites de verán. O leite en camiña. Os paseos cando cae a luz abrasadora da época estival. O cabaliño de madeira. O can e aquela horta onde podiamos perdernos. Marearnos nos columpios do parque. Escapar para logo acabar nos vosos brazos. Escoitar. Esquecer pero sempre lembrar. A sensación especial de chegar a vosa casa. Quedar adurmiñados no sofá. Tantas historias debaixo de aqueles coxíns que facían de fortaleza cando eramos todos un pouco máis pequenos. Os paseos pola plaza. Os álbums cheos de fotos. Quizáis eran mellores os tempos nos que eu cabía nunha man, pero eu non era consciente de ata que punto se pode querer naquel tempo. Sodes a ilusión de amencer. Sodes un agarimo, unha bágoa, un sorriso, unha aperta, sodes aquí e alá, sodes o amor que todos quererían, sodes tantas cousas que só sabedes facer vós, sodes o arrecendo do pan ao levantarse, sodes a eternidade de algo que non se esquece nunca. Somos o voso reflexo. A voz que clama a escoita. A influencia das ondas nos nosos corazóns. O vento batendo nas nosas portas. Os nosos sentimentos impresos nas follas dalgún libro antigo, de follas descoloridas e esquinas desgastadas. As veces a chuvia ao abrigo dos vosos brazos. Tanta xente amándovos. Sen frío no corpo. Que ainda que o xeo vos invadise, viviriades do calor dos outros, ou do voso propio, do voso amor tan envexable. Teríamos que preguntar por tantos días nos que estivemos presentes, teríamos que preguntar por tantas historias, por tantas cancións, por tantas receitas.. Recordo fregar as baldosas vermellas, subirme a unha escada e gritar ao ceo, recordo esconderme entre as sábanas, recordo desaparecer no piso de alá, baixar a mercar, e inventar tantos mundos novos entre os extremos que lindan o terreo da vosa vida, tantos xoguetes novos, tanta música, tanta ilusión. O río. Xeado todo o ano. Sentir correr a auga polas nosas costas nunha presión adorable. As macetas rotas por correr no patio. As noites e os días sucedidos. Que sexa sempre así. Todo o mundo vos adora, pero permitídeme sentir, por moito que non sexa certo, que eu máis. Quérovos.

24 de Decembro

Recordo canto che gustaban os días coma hoxe, como sorrías mentres todos corriamos ao teu arredor. Marchaches de forma repentina. Como hemos de marchar todos. Pero as veces, cando apagamos a luz é imposible esquecer, poñer a memoria seis meses atrás, cando todo ainda era normal. Entón empezamos nas braguiñas de perlé, nas colchas e vestidos para as bonecas que estaban gardadas nesa portiña do salón. A mesa de cristal. As tardes de verán na praia. As noites que xa eran eternas vendo a tele e rindo sen parar. O cobertor do sofá. A mecedora. Ese olor especial. Esa chea de fotos escondidas en caixóns. Esas paredes empapeladas conmigo. Esa a tua voz. As historias de Aldán.
Eres como unha gota de auga fría en inverno. Eres a man que se aferra. Eres o recordo. A imposibilidade de crer. Estamos un pouco máis vacíos sen ti. Pero o que me fai máis feliz neste mundo é que ata o último día que poideches falar, falaches de min. E xa non podo dicir nada máis, porque as bágoas impídenme pensar máis. Teño tantas cousas tuas conmigo que vai ser imposible que te esqueza, de todas todas, non quero facelo. O máis importante de todo é o que aprendín de ti. Dezaoito anos da miña vida estiveches aí, tanto como para que eu saiba que cada día vou pensar en ti, e co teu recodo van outros dous. Sempre convosco.

lunes, 23 de diciembre de 2013

Postcards from far away

E de repente, comezou a chover, e choveu con toda a forza do mundo o ceo de vernos a cada un dun lado do noso mundo, separados, pero amándonos máis que o día anterior, e menos que o seguinte. O sentimento do regreso, tan temporal e quizáis insípido no tempo no que só busquemos nos brazos dos outros o que queremos nos nosos, nos dos nosos. E estalan dous mundos diferentes, e pasan a ser un só.  Sempre o foron. Atopamos a un no reflexo dos ollos do outro, nunha noite escura de Decembro, embriagados, confundidos polo calor daquela habitación, inconfundiblemente descubrimos na mirada a colisión dos sentimentos, da mesma mesura, pero imposibles de abarcar. É imposible botar tanto en falta, como eu te boto a ti. Agárrate forte, imos saltar. Quizáis o esforzo que supuxo atoparnos é o que nos fixo eternos, tendemos a valorar as cousas cando nos fallan, cando xa non están, en cambio nós somos capaces de saber o que temos, porque sabemos o que é estar sen el, e é o maior sufrimento. E nun colapso mental perdimos o coñecemento, desbordando toda a auga que abarcaba o prato da ducha. E foi entón cando nos dimos conta. Foi nese momento, en todos eses momentos. En todos eses ollares. En todos os despistes. En tódalas mañás azúis despuntando no horizonte, en tódolos montes que serven de escenario, en todo o mar, ao longo e ao ancho. Todas esas mañás do lado dereito do colchón. Todos os mediodías revolvendo a cociña e ordenando a habitación. Todas as noites convertidas en madrugadas outra vez. E todos os mellores anos da nosa vida. Todas as verbas ditas en silencio. Todas as cancións. E as cóxegas. E os bailes. As escapadas. A perseverancia. As miradas de complicidade. Sempre esas miradas. Deunos tempo a que cairan todas as follas, e que a neve chegara, e que o xeo conxelase todos os cumios, e fumos nós os únicos que non caimos no embruxo do frío, desfrutando do espectáculo, loitando contra el, descubrindo novas cousas. Somos inevitables. Quizáis o porqué está en que outros se esconden e ti non, mentras outros son túmulos blancos onde xermina a podredume ti falas para que te escoiten, quizáis porque outros van á sombra dos abrigos, ti vas da man cos perigos. Porque outros calculan e ti non, ti só amas.

jueves, 5 de diciembre de 2013

Belén

Onte alguén falou da súa nai como unha heroína, e, por qué non. Din que o amor é o motor do mundo. As nais son o motor do mundo. Para empezar dánnos a vida, a nosa e a súa propia. Cada un é peculiar a súa propia maneira. É curioso que quen mais nos coñece nos siga confundindo. A miña familia en xeral é un conxunto admirable de seres curiosos e extremadamente interesantes. Pero non imos falar de intereses, senón de mulleres. Levamos un latexo acompasado, e coa vida dependente das nosas palabras. Sepáranos un fío telefónico, normalmente cando empeza a caer o sol. Eu nunca botei de menos. Pero facer afirmacións temporais tan extremistas sempre leva a un erro innegable.Agora para min o maior placer do mundo é chegar a casa no seu momento, por costume un venres pola tarde, e sentarme no sofá vermello, ao teu lado, contándoche as cousas que me pasaron, e as que non. E comezas a ver, cantas veces non gritamos, nos enfadamos. E que diferentes somos. Somos diferentes porque ti saes da cama cada mañá para loitar polos que te rodean, polos que queres e por xente que nin sequera coñeces, somos diferentes porque sempre que tes un rato libre ves aquí a reencontrarte conmigo, léndome liña tras liña, fielmente. Somos diferentes polo teu sorriso, polas tuas forzas para facerme loitar por todo. Porque cres en min cegamente, e cres que podo con todo o que se me poida poñer por diante. E con isto só quería desexarte que tódolos días sexan un bo día. E sempre contigo.

miércoles, 4 de diciembre de 2013

Place de la République

Eres como unha folla a finais do outono, a piques de caer, quizáis soa, quizáis en bandada sobre o cabelo de calquera rapaza bonita. Quedarás aí prendido e non poderás volver saír. Non atoparás a misma calor noutros brazos. É increíblemente agradable despertarse no medio da noite recordando a cadencia da tua respiración no lado dereito da cama. Eu sempre ao extremo e o decorrer dos días na tua ausencia. Non hai forma de esquecer. O reflexo do sol no teu pelo, como un espello a pleno mediodía, unha áurea que vai todo arredor de ti, que encanta como encanta o mar. Quizáis un sorriso marcado ao longo do tempo, un recordo entre ascensores, escaleiras e corredores. Todo extreamadamente inevitable. E esos ollos que falaban máis que todas as nosas verbas. Atopando no outro todo o que sempre quixemos. Arriscamos e ganamos.
Un grande descubrimento. Quizáis o filtro dos días deforme as nosas realidades, convertidas en soños, convertidas en caricias e latexos do outro lado do noso universo. Como provocar unha catástrofe universal. Poderías ter todo o que quixeses e en cambio escolles a miña pel para vagar sonámbulo noite tras noite. A nosa única moeda de cambio foron os nosos sorrisos, en todo o discorrer dos días. E así seguirán sendo.