lunes, 21 de octubre de 2013

'

O bafo estala en cada respiración rompendo o aire e debuxando unha neblina leve no cristal frío das ventás. A chuvia bate contra elas dende o outro lado, mentres algúns poden mergullarse nela outros escollen os toldos das cafeterías como mellor cobixo. E entón foi cando creín que chegabas. Igual que sempre. E entón foi cando o tempo foi efímero, cando parecía que falábamos, que podía mirarte, que lle dabas luz a aquel día tan gris que xa cae, ainda que en ningún momento puido levantarse. E de súpeto, despois de uns cuantos minutos agardando tras a túa mirada, agardando o maior agasallo, tras tantas promesas de regresar, o semáforo púxose en verde, e o cruzar a rúa invadiume o frío máis invernal. Chegaron as ondas de neve e molleime coa auga que salpicaban os coches. Inevitablemente marcharas outra vez. Quizáis en ningún momento estiveras alí e só me deu tempo a soñar.

miércoles, 9 de octubre de 2013

Atardecer

Resulta que ningún atardecer es igual que el del día anterior, ninguno tiene la misma tonalidad, ninguno dura lo mismo, ninguno lo observa la misma luna, ni el mismo sol, no todos se ocultan tras el mar o la montaña, no siempre del mismo lado de la tierra.