lunes, 25 de abril de 2011

20 de Abril de 1990

Sydney, Penny Lane 2
En realidad me acabo de inventar esa dirección, al igual que la fecha, que ambas sabemos que es una canción, al igual que la calle de la ciudad londoniense, lo he hecho porque no me gusta decir dónde estoy, porque realemente no quiero saber dónde estoy. Hola Maggie, hace años que no nos vemos, de hecho te tienes que acordar de mí porque inevitablemente formo parte de tu vida, pero bueno, eso. La verdad creo que me he quedado definitivamente sin amigos, pero bueno, no sé si eso importa demasiado ahora, más que para justificar que te esté escribiendo una carta pidiendo ayuda a los servicios secretos para encontrar tu dirección dado que has desaparecido del mapa y no consigo encontrarte en ninguna guía internacional, pero eso ahora mismo no importa, tu paradero está a salvo conmigo, solo quería decirte que este curso he dejado de ser la chica de los pantalones rojos, que he crecido y mejorado, inevitablemente sí, sigo siéndolo, eso es casi inevitable, pero creo que ahora soy algo más, soy una persona más, no sé como explicarlo, pero sé que tú lo entenderás. Realmente me creerás idiota por mandarte una carta desde tan lejos (los sellos lo constatan) para decirte simplemente esa inútil frase, la de que me creo alguien más que la chica de los pantalones rojos, pues bien, como siempre has acertado, te escribo para que me saques de esta incertidumbre, como antes te he dicho, mi carácter fuerte, solitario, bohemio y extremadamente especial me han hecho quedarme sola, sé que han pasado muchos años, pero sé que si te lo pido volverás. Si no lo vas a hacer, cosa que dudo, tira una botella de cristal al medio del océano con tu respuesta dentro que yo ya la recibiré, si no espero tu vuelta, los billetes de avión están en el sobre pequeño, junto a mi verdadera dirección.
Tuya, A.

domingo, 24 de abril de 2011

Attraversiamo

La verdad no creo que lo más correcto sea escribir en un bloc con cuadrados demasiado grandes y perforados del lado derecho dónde debería estar haciendo unos apuntes de Latín. Hoy es sábado,  aunque me ha costado darme cuenta dado que estamos de vacaciones, sí, sábado 24 de Abril de 2011. Hoy también me he dado cuenta de que mi letra es demasiado grande y mi corazón demasiado pequeño. Y que no sé qué voy a hacer de mi vida. Tenían que haberme dado la beca para irme a Noruega, asó todo sería mucho más fácil. Seguiría sin importarme  nada más que yo y el pequeó círculo que me rodea. Y me doy cuenta de que ya nadie en el mundo me entiende y me conoce, que me he esforzado con las personas equivocadas, Y luego está un chico maravilloso, al que me desespero si no veo y cuándo no está me asalta esa duda que siempre me atraca, y he llegado a una triste conclusión: Tengo miedo del amor, le tengo miedo desde pequeña, a veces me he engañado a mi misma tratando de buscarlo sobre mis pasos, pero no he sido capaz de encontrarlo nunca, o eso quiero creer siempre, porque ahora las cosas parecen cambiar. Tengo constantes peleas morales en mi interior y realmente estoy perdida. Ojalá pudiera empezar a viajar sin más, sin dar explicaciones a nadie, encontrarme a mi misma, encontar a mis amigos y amar. Quizá eso es lo que me falta, creerme de verdad lo que estoy viviendo en toda su maravilla, no lo sé, como si fuese único en el mundo cada beso, morirse por empezar, por hacer las cosas por vez primera, por rozar una mano, por un beso, como una pizza italiana, un arroz indio o una barbacoa norteamericana, Tengo miedo de mi misma. Y a medida que avanzo y tropiezo me voy dadndo cuenta de que ése es el mayor miedo del ser humano. Es sí mismos, creemos que nuestras vidas son brillantes y perfectas, y de repente nos damos cuenta de que vivimos en una gran mentira, y queremos aislarnos del mundo. Y siempre nos equivocamos, no podemos escapar de él, simplemente temenos que dejar que él entre en nosotros.
Crucemos
"Attraversiamo"

martes, 19 de abril de 2011

Buitre

Después de todo el día en casa en busca de una solución, bajo la protección de libros, una labor de punto de cruz y yoga, sin encontrar nada que no fuesen cuatro paredes de color amarillo claro y una ventana empañada y moteada por la lluvia. Y desesperación. ¿Acaso se creía que podía guardar todo bajo un colchón? No, las cosas no funcionaban así. El sentido común lo dice. Las palabras mueren pero sin ellas el mundo no se sostiene, al igual que pasa con los seres humanos, Somos frágiles. Nos dejamos dominar por las emociones y por las novedades, Y nunca sabemos a ciencia cierta qué está bien y qué no lo está.

jueves, 14 de abril de 2011

Marie

¿Recuerdas a Marie sentada en el silloncito de la peluquería? Con el babero que le ponían de color rosa que contrastaba con su piel clara, sus mejillas del color del mandil y su pelo casi rubio con los reflejos del sol y de los fluorescentes. Ella, era, era, era muy ella, a veces sonreía, a veces no, a veces no se callaba y otras prefería nadar en sus pensamientos. Solía naufragar hasta que apareció el chico de la sonrisa. Nunca antes la había visto salir más feliz de lo que entraba, ahora parecía una flor, incluso estaba más hermosa que antes, si aquello era posible. Dale recuerdos de mi parte si la ves perdida en una calle de París, y háblale del joven poeta que la espera cada tarde bajo una arcada de la Torre Eiffel, es el chico de la sonrisa.

martes, 5 de abril de 2011

Isla

A veces hay cosas que se desgarran, sientes como se van rompiendo por dentro y se separan de ti. Siempre es duro ver eso, a veces no es definitivo, a veces sí. Es difícil sentir fuego en tu cuerpo y notar como se apaga, como te tiras de un acantilado y el agua frena la corriente de adrenalina, ver como un fuego artificial se deshace en el cielo, desaparece, ver como alguien muere. La vida está llena de decepciones, de estrellas que dejan de brillar en el cielo, en eso se resume la vida, en hogueras que se extinguen. Pero sólo dos duelen como ninguna. El amor y la muerte, cuándo ambos mueren. Supongo que nada de esto tendría por qué importar ahora. Vamos a salir de esta juntos, muchas peores vendrán. Y ganaremos, como triunfa el aceite sobre el agua, como el amor sobre la guerra, como el sol sobre las estrellas. No te mates, o matarás al resto, yo te devolveré a la vida, déjame ayudarte amor.

domingo, 3 de abril de 2011

El baúl de las cartas sin romper

Bien, hoy es el día que tengo un poco de tiempo y no la cabeza en otra parte para poder contarte claramente un pedazo de mi vida. Mi aficción por Love of Lesbian creció a lo bestia esta semana, escúchalos," Allí dónde solíamos gritar" es, uf, genial. Te cuento, no te conté el otro día porque no me vi capaz, no me preguntes por qué, pero me daba vergüenza, estoy locamente enamorada de un chico, si, es horrible, y yo, María la fría, la que no quiere estar con nadie, la que salta de flor en flor, la que quiere la libertad por encima de todas las cosas, aquí está esa María muriéndose, porque, estoy tirando abajo toda mi fachada, como los edificios tras el terremoto en Japón, en segundos todo cae brutalmente, como si fueran edificios de papel, que se caen y desaparecen, como si nunca hubieran existido, porque cada vez que sonríe pues el mundo se para y cada vez que me mira con sus ojos azules, marrones y verdes, pues me olvido de que estoy anclada al suelo por una especie de ancla llamada gravedad, no sé, supongo que es un sentimiento nuevo para mí, pero es horrible, no consigo pasar demasiado tiempo sin pensar en ello. El problema, él está en segundo y está hasta arriba de exámenes, pero joder, es es, es increíble, es genial, es un éxtasis de sensaciones, y no sé, es que no tengo palabras, la verdad, me gustaría escaparme del mundo, y poco más interesante me pasó en las últimas semanas, además de que ayer llamé para saber cuándo me entrevistaban, la verdad, si me tengo que ir de aquí ahora me dolería muchísimo, ahora que sé que tú vuelves, ahora que sé que tu, al que si, puedo considerar uno de mis mejores amigos vuelve, pues uf, y luego, está él, que, aunque se vaya a la universidad, pues espero ver, joder, universidad, parece que faltan mil años para eso y no, está ahí, a la vuelta de la esquina, dos telediarios, muchos días, joder, tengo ganas de llorar, porque me siento impotente, porque el sol brilla ahora, no lo veo, pero brilla igual, y el mar, y no sé, soy demasiado feliz y demasiado triste, bueno, me callo, debería extenderme más, por cierto, el domingo fui a la playa y llovió, fue genial, escuché música, fue superrelajaaaaaaaaante y nada, eso, cuéntame tú pues

M.

J'étais una handicapé du coeur jusqu'a ton apparence.

Lluvia


Preme aquí para ver esta foto.
Y entonces llovió, y volvió a llover. Sólo existían dos cosas, nosotros y la lluvia, ni siquiera el suelo que estaba bajo nosotros importaba, no notaríamos la diferencia si hubiese desaparecido, porque en realidad ni siquiera lo tocábamos.
Entonces escuchamos una historia, en una lengua que ambos conocíamos, que nos encantaba escuchar, y esperamos en silencio a que nunca se acabase, entre cada mirada.
"Supoño que todo sería diferente si aos quincee anos non decidise achegarme a ti. Non se trata de saber exactamente por que, senón de recordar que un día descubrín que non podía seguir vivindo sen estar contigo.
Era como se te vise en todas partes e ao mesmo tempo estabas tan lonxe... E iso que sempre estiveches aí, realmente ao alcance da man, como esperándome.E só tiven que dar o paso.
Ao principio era estraño algunhas veces. Aínda que hoxe descubro en ti cousas novas todos os días, daquela coñecíate pouco.
Lembras cando aquela profe de inglés me dixo que non eras unha boa compañía? Ou cando meu pai puxo aquela cara de pensar preocupado 'pois parece que isto vai en serio'?
Nin sequera podo imaxinar como tería sido eu se non decidise que ti formarías parte da miña vida. Tampouco se trata de se tería sido mellor ou peor senón de que sería sinxelamente diferente e é precisamente iso o que me resulta difícil imaxinar : vivir sen ti.
O que teño claro é que se decidín facelo foi porque me parecías interesante, porque contigo me sentía ben, porque me facías descubrir cousas, porque confiaba en ti e me dabas confianza e sabía que ti sentías o mesmo por min. E porque cando me dei conta souben que xa non era posíbel vivir sin estarmos xuntos. Que nos necesitabamos.
É curioso. Lembro como se sorprendía a xente que me coñecía cando comezou a vernos xuntos. Sorprendíanse porque estaba contigo, como se estivese facendo algo inesperado ou estraño, Ou prohibido. Parecían non comprendelo.
Non te coñecían o suficiente. Aínda que sempre lles gustaches máis ou menos, non confiaban en ti.
Pouco a pouco foron acostumándose e cambiando de opinión a medida que viron que o noso ía para adiante.
Demostrámoslles que se equivocaban e iso estivo ben.
Así que a miña vida correu por ese camiño contigo e foime ben e mal como a todo o mundo que ten sobra e respira: acabar os estudos, o paro, o primeiro traballo e, en fin, o resto das cousas que vivimos xuntos sabendo que o noso era para sempre.
Quería reflexionar un pouco sobre todo isto e recordar que decidir vivir contigo foi unha das mellores eleccións da miña vida.
Quería dicircho sinceramente: Cambiaches a miña vida e déboche tantas cousas..
Quería dicirche Grazas.
E quería dicirche que estou contigo, M. "
Y así nos quedamos, nos miramos, y sonreímos otra vez. La historia modificada, contada al oído y a media voz finalizó con un beso. Y volvió a llover.