Bottom of the ocean

Dalgunha maneira quedei marcada na tua mirada, nesos ollos de color indefinido, que miran ao lonxe como unha estrela incandescente. Moitas veces somos capaces de ignorar o que realmente queremos polo ben dos demáis, ou dun mesmo. Estamos sempre tan cegos... Como nos custa ver a sombra da xente a quen queremos, e que cegos estamos coa luz de quen esta sempre. Podemos sufrir a gritos ou en silencio. Sempre amamos desesperadamente. Algún factor que descoñezo desconcerta todo o que me rodea coa tua presenza. Non somos de ningún lugar, e, ás veces somos de varios. Arañándonos as meixelas de rabia, buscando respostas que nunca atoparemos. Deixemos paso a memoria, a memoria que é construída non só por nós, si non por calquera que nos rodee, por iso non podemos conformar os nosos recordos nun bafo de esperanza e ilusión. Ou si.