Somos pó no aire
da foresta. Lembranza dun tempo conxelado nos días nos que decidimos ser
felices. Agora boto de menos o teu sorriso. O vento que corre entre as tuas
pálpebras agora que comeza a nacer a primavera. Agora que cesan tódolos prantos
eu ando en búsqueda do teu sorriso. Busco debaixo das pedras que nos escoitaron
murmurar, busco no son dos latexos do teu corazón, un eco lonxano da lúcida gargallada estreita
perdida na estela dos nosos soños. Busco no ceo unha resposta, e o
único que atopo é unha luz cegadora. Quizáis espero, quizáis non en van. As
cores da madrugada cinsenta. A fermosura daquela brancura que se escapaba da
tua boca, como pechabas os ollos e como se te escoitaba, como o reflexo daquel
tesouro que tiñas invadía todo o que se atopaba no seu camiño. Eras capaz de
conquistar o mundo con ela. Con ela viñeches a min e con ela tiveches que
quedarte para sempre, era aquela mirada, sempre aquela mirada, pero era tamén
ela. Acaricio a tua cara e volven a min todos os recordos. Quérote a ti, quero
o teu sorriso. Bótoo de menos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario