Recordo canto che gustaban os días coma hoxe, como sorrías mentres todos corriamos ao teu arredor. Marchaches de forma repentina. Como hemos de marchar todos. Pero as veces, cando apagamos a luz é imposible esquecer, poñer a memoria seis meses atrás, cando todo ainda era normal. Entón empezamos nas braguiñas de perlé, nas colchas e vestidos para as bonecas que estaban gardadas nesa portiña do salón. A mesa de cristal. As tardes de verán na praia. As noites que xa eran eternas vendo a tele e rindo sen parar. O cobertor do sofá. A mecedora. Ese olor especial. Esa chea de fotos escondidas en caixóns. Esas paredes empapeladas conmigo. Esa a tua voz. As historias de Aldán.
Eres como unha gota de auga fría en inverno. Eres a man que se aferra. Eres o recordo. A imposibilidade de crer. Estamos un pouco máis vacíos sen ti. Pero o que me fai máis feliz neste mundo é que ata o último día que poideches falar, falaches de min. E xa non podo dicir nada máis, porque as bágoas impídenme pensar máis. Teño tantas cousas tuas conmigo que vai ser imposible que te esqueza, de todas todas, non quero facelo. O máis importante de todo é o que aprendín de ti. Dezaoito anos da miña vida estiveches aí, tanto como para que eu saiba que cada día vou pensar en ti, e co teu recodo van outros dous. Sempre convosco.
No hay comentarios:
Publicar un comentario